İnsanların ihtiyacı olan tek şey aslında kendine sevmek.
Çünkü her şey kendini sevmekle başlar. Bir sihir gibi… Kendini sevdiğinde daha sabırlı olursun, daha anlayışlı, daha kararlı, daha başarılı olursun.
Kendini sevdiğinde akar bolluk ve bereket, çünkü bereket önce içeride başlar, hakettiğine inanmakla başlar.
Kendini sevdiğinde güzel bir aşk yaşanmaya başlar. Çünkü ilişki kendine olan aşkın karşı tarafa yansımasıdır. “Sevmek, güzel birinde aşkı aramak değil, bir başkasında kendini bulmaktır” demiş Dostoyevski.
Aşk, sevgi her şeyi iyileştirebilir ve güçlendirebilir. Ama güzel bir aşk önce kendini sevmekle başlar.
Kişisel gelişime dalmadan önce eminim hepimiz önce kaçıştaydık. Egonun en şişkin olduğu düzeydir burası. En ağır deneyimler bu seviyede yaşanır. Kişi bu düzeyde kendi hatalarını görmez ve hep başkalarını suçlar, eleştirir, iftira atar, yargılar. Hep -ben- vardır burada.
Her şeyi ben bilirim, en güzel ben yaparım diye düşünür kişi bu düzeyde (sözde tabii). Bu yüzden sürekli hatalar yapar. Kırar, incitir, kaybeder. Kuşku duyar, hiç kimseye güvenmez. Sürekli bir beklenti içindedir. Tanımların, kuralların, ayrımların, savunmaların, hastalıkların, acı deneyimlerin en çok yaşandığı yer burasıdır. Hayata, geleceğe, yaşadıklarına, karşısındakine güven yoktur ve özünde kendine bile… Tüm olumsuzluklardan kaçar ya da yaşanmamış sayar ama nafile.
Sonra bir arayış başlar. “Hayat böyle gitmez, bir şeyler yapmalıyım” der içeride bir ses. Sonra bir farkındalık gelir. Bu düzey bir tuzaktır. Çünkü her şey senin yansımandır der burası. Ve kişi bu sefer başkalarını suçlamaktan vazgeçip kendini suçlamaya başlar. “Ben bu şekilde düşündüğüm için Ayşe bana böyle davrandı“, “Birine haksızlık ettiğim için bu haksızlığa uğradım“, “Kendimi aldattığım için aldatıldım“…
Kısmen doğru olsa da amaç burada kendini suçlamak değil, fark etmektir. Davranış değişirse deneyim değişir. Belki de tüm acılar, deneyimler, hastalıklar, ayrılıklar, kayıplar kendini sevmen ve dönüştürmen için bir fırsattır sana. Neden olmasın?
Kendini sevmek kendine iyi davranmaktır.
Kendini sevmek ihtiyaçlarını görmek ve bunu kendine akıtabilmektir.
Düştüğünde elinden tutup kaldırabilmektir.
Kendini sevmek kendini bütünüyle kucaklamaktır.
Kendini sevmek kendini desteklemektir.
Kendini sevmek güzellikleri hakettiğine inanmaktır.
Kendini suçlamaktan vazgeçip davranışını değiştirebilme yeteneğini güçlendirmektir.
Sen duyguların değilsin.
Düşüncelerin ve davranışların da değilsin.
O zaman neden hep aynı duyguda kalmaya çalışıyorsun?
Neden sürekli mükemmel olmak için uğraşıyorsun?
Neden sürekli başarılı olmak için kendinden ödün veriyor ve hırpalıyorsun?
Yapma!
Kendini bütünüyle kucakla.
Başarılı, başarısız, mutlu, mutsuz, akıllı, aptal, özgüvenli, özgüvensiz, yeterli, yetersiz, sevgi dolu, kaygı dolu, sevecen, kibirli, hırslı, dingin, hırçın. Hepsi ben. Hepsi sen. Hepsi hepimiz.
O zaman ne için ve neyle savaşıyorsun?
İlk adım ne biliyor musun?
Seni gıcık eden birinin davranışına bak. Eğer orayla barışabilirsen, kendini sevmeyi de başarabilirsin.
Çünkü her şey kendini sevmekle başlar. Bir sihir gibi… Kendini sevdiğinde daha sabırlı olursun, daha anlayışlı, daha kararlı, daha başarılı olursun.
Kendini sevdiğinde akar bolluk ve bereket, çünkü bereket önce içeride başlar, hakettiğine inanmakla başlar.
Kendini sevdiğinde güzel bir aşk yaşanmaya başlar. Çünkü ilişki kendine olan aşkın karşı tarafa yansımasıdır. “Sevmek, güzel birinde aşkı aramak değil, bir başkasında kendini bulmaktır” demiş Dostoyevski.
Aşk, sevgi her şeyi iyileştirebilir ve güçlendirebilir. Ama güzel bir aşk önce kendini sevmekle başlar.
Kişisel gelişime dalmadan önce eminim hepimiz önce kaçıştaydık. Egonun en şişkin olduğu düzeydir burası. En ağır deneyimler bu seviyede yaşanır. Kişi bu düzeyde kendi hatalarını görmez ve hep başkalarını suçlar, eleştirir, iftira atar, yargılar. Hep -ben- vardır burada.
Her şeyi ben bilirim, en güzel ben yaparım diye düşünür kişi bu düzeyde (sözde tabii). Bu yüzden sürekli hatalar yapar. Kırar, incitir, kaybeder. Kuşku duyar, hiç kimseye güvenmez. Sürekli bir beklenti içindedir. Tanımların, kuralların, ayrımların, savunmaların, hastalıkların, acı deneyimlerin en çok yaşandığı yer burasıdır. Hayata, geleceğe, yaşadıklarına, karşısındakine güven yoktur ve özünde kendine bile… Tüm olumsuzluklardan kaçar ya da yaşanmamış sayar ama nafile.
Sonra bir arayış başlar. “Hayat böyle gitmez, bir şeyler yapmalıyım” der içeride bir ses. Sonra bir farkındalık gelir. Bu düzey bir tuzaktır. Çünkü her şey senin yansımandır der burası. Ve kişi bu sefer başkalarını suçlamaktan vazgeçip kendini suçlamaya başlar. “Ben bu şekilde düşündüğüm için Ayşe bana böyle davrandı“, “Birine haksızlık ettiğim için bu haksızlığa uğradım“, “Kendimi aldattığım için aldatıldım“…
Kısmen doğru olsa da amaç burada kendini suçlamak değil, fark etmektir. Davranış değişirse deneyim değişir. Belki de tüm acılar, deneyimler, hastalıklar, ayrılıklar, kayıplar kendini sevmen ve dönüştürmen için bir fırsattır sana. Neden olmasın?
Kendini sevmek kendine iyi davranmaktır.
Kendini sevmek ihtiyaçlarını görmek ve bunu kendine akıtabilmektir.
Düştüğünde elinden tutup kaldırabilmektir.
Kendini sevmek kendini bütünüyle kucaklamaktır.
Kendini sevmek kendini desteklemektir.
Kendini sevmek güzellikleri hakettiğine inanmaktır.
Kendini suçlamaktan vazgeçip davranışını değiştirebilme yeteneğini güçlendirmektir.
Sen duyguların değilsin.
Düşüncelerin ve davranışların da değilsin.
O zaman neden hep aynı duyguda kalmaya çalışıyorsun?
Neden sürekli mükemmel olmak için uğraşıyorsun?
Neden sürekli başarılı olmak için kendinden ödün veriyor ve hırpalıyorsun?
Yapma!
Kendini bütünüyle kucakla.
Başarılı, başarısız, mutlu, mutsuz, akıllı, aptal, özgüvenli, özgüvensiz, yeterli, yetersiz, sevgi dolu, kaygı dolu, sevecen, kibirli, hırslı, dingin, hırçın. Hepsi ben. Hepsi sen. Hepsi hepimiz.
O zaman ne için ve neyle savaşıyorsun?
İlk adım ne biliyor musun?
Seni gıcık eden birinin davranışına bak. Eğer orayla barışabilirsen, kendini sevmeyi de başarabilirsin.
