Yıllar boyunca birçok psikolog ve yazarın belirttiği gibi, küçük kızlarda değer verdiğimiz ve övdüğümüz bazı nitelikler var. Örneğin, herkese karşı nazik olmak, hoşgörülü, sessiz ve her ortamda uyumlu olmak bunların başında gelir. Sonrasında da liste uzar gider. Ancak bir çocuğun beyninin %85’i 5 yaşına gelene kadar gelişir. Bu gelişim esnasında öğrenilen kalıplar da kız çocukları büyüdüklerinde karşılarına bir sorun olarak çıkar. Çünkü bu kişiler genellikle çocuklukta öğrenilen cici olma davranış biçimini yetişkinlikte de sürdürme eğilimi gösterirler. Hayır demek istedikleri halde evet derler. Bazen de haksız eleştiriler ile karşılaşsalar bile öfkesini bastırarak susmayı tercih ederler.
Bu sendromdan muzdarip cici kızların çoğu erkeklerin korumasına muhtaç olduğunu düşünür. Erkeğin üstünlüğüne olan inanç, cici kızların yetenek ve başarılarının örtülü kalmasına yol açar. Bunun neticesinde de bağımlı ve pasif bir kişilik geliştirirler. Cici kızlar yaşamları boyunca başkalarını mutlu etmeye kendilerini adarlar. Aslında sevgiyi bu şekilde bulmaya çalışırlar. Bunun sonucunda da ruhen ve bedenen aşırı yorulmuş bir kişi ortaya çıkacaktır. Her yere yetişmeleri beklenir ve onlar da buna uğraşır. Kendisini zorlayan talepleri karşılayamadıklarında suçluluk ve utanç duyarlar. Çevreden de suçlamalara maruz kalırlar.
Bu sendrom yaşanılan zamanla ve coğrafya ile farklı bulgular da gösterebilmektedir. Kadını ikinci sınıf insan gibi gören toplumlarda, kadının varlığından ve gücünden korkulur. Dolayısıyla bu toplumlardaki kadınların cici kızlar olmaya çalışması daha sık karşımıza çıkar.
Kadınların ve erkeklerin, kızların ve erkeklerin nasıl olması gerektiğine dair kalıp yargılar veya “kurallar” çocuklukta başlayıp yetişkinliğe kadar bizi takip eder. Toplumsal cinsiyet, biyolojik cinsiyetten farklı bir anlam taşır. Toplumsal cinsiyet, roller sonucu edinilen psikolojik ve sosyolojik cinsiyeti ifade eder. Biyolojik cinsiyet ise erkek ve kadın arasındaki ‘biyolojik’ farkı ifade eder. Bu terimin yanına eşitlik konulduğunda ise cinsiyetin belirlediği roller karşısında mevcut/olası eşitsiz uygulamalara yönelik bir anlayış ifade edilmektedir
Kararlarımızda kendimizi tarafsız ve nesnel olarak düşünmeyi severiz. Şimdi bir şirketin yönetiminin başında olduğunuzu düşünün. Karşınız da bir kadın bir de erkek iki aday var. Öncesinde şirket içi bir performans değerlendirme çalışması yapılmış ve sonuçlar elinizde. Kimi terfi ettirirdiniz? Performans değerlendirmelerinde analitik olarak tanımlanan biri mi yoksa şefkatli olarak tanımlanan biri mi?
Dilin ve kalıpların kişilerin davranışlarını etkilemesi tam da bu noktada karşımıza çıkıyor. Bu konuda yapılan bir çalışma da bir kanıt sağladı. Çalışma sonucunda elde edilen verilere göre, erkekleri tanımlamada en yaygın şekilde kullanılan pozitif terim analitik iken kadınlar için bu şefkatliydi. “Analitik” ve “şefkatli” değerlendirilen kişiye olumlu yansır. Ancak, çalışma ortamında bu iki kelime arasında bir fark vardır.
Analitik terimi görev yönelimlidir, kişinin akıl yürütme, yorumlama ve strateji oluşturma yeteneğinden ve işletmenin misyonu veya hedeflerine önemli ölçüde destek olmasından bahseder. Şefkat ise ilişki yönelimlidir. Pozitif bir iş ortamına katkı sağlar fakat işi başarma konusunda daha az değerlidir.
Cinsiyet rolleri ve liderlik hakkında toplumda yaygın olarak kabul gören düşünceler yüzünden çoğu insandan bir lideri resmetmesi istendiğinde çizdikleri şey erkek bir lider olur. Ekip içinde kadınlar ve erkekler lider gibi davrandığında bile grubun lider olarak gördüğü kişi kadınlar değil erkeklerdir.
Sonuç olarak, kadınlar iş fırsatları, terfiler, ödüller için mücadele ettiğinde bu araştırmanın da ortaya koyduğu biçimde yerleşik kalıplar bir dezavantaj olacaktır. Bu nedenle cici kız olmaktan vazgeçmek ve çocuklarımızı da cici kızlar biçiminde yetiştirmeye çalışmamak önemlidir.
