Birisi parlamenter demokrasiyi icat etmek ve kraliyet ailesini süpermarketler ve hastane uzantıları açmak için devretmek gibi parlak bir fikre sahip olmadan önce, insanlar onları yönetenlerin karakter ve yeteneklerine geldiğinde kör şansa güvenmek zorundaydı. Kalıtsal ilkenin zevkleri sayesinde, herkes tarafından sevilen iyiliksever bir hükümdar mı yoksa tahtta oturan çılgın bir deli mi olacaklarını kimse bilmiyordu. Ne yazık ki, kendilerini bu yedi çılgın hükümdar tarafından yönetilirken bulan insanlar, kendilerini en kısa çöpü çekerken buldular.
Caligula
Hiç kimse, hangi zihinsel hastalığın Caligula’nın efsanenin çılgın hükümdarı olmasına neden olduğunu tam olarak bilmiyor, ama her ne ise, onun üzerinde gerçekten bir numara yaptı. Saltanatına sadece aylar kala, herkesin onayladığı yakışıklı bir genç adamdan, görünüşe göre bir düğme hareketiyle dengesiz bir zorbaya dönüştü.
Onu sınıra getiren her neyse, kısa kuralının geri kalanı, ne daha önce ne de o zamandan beri tanık olunmayan bir ölçekte delilik, sadizm ve zalimlikti. Deliliğinin vakaları arasında, seyircilerin tamamını, başkanlık ettiği bir oyuna sıkıldığı için aslanlar tarafından parçalanmak üzere arenaya atması, kendi eğlencesi için bir hevesle insanları öldürtmesi, kız kardeşleriyle yatması ve işe alımları sayılabilir. onları fahişe olarak dışarı çıkardı ve hatta atı Incitatus’u Roma Senatosu’nun konsülü yapmayı planlıyor. 41 Ocak’ta 28 yaşındayken suikaste uğradığında Caligula’nın kendisi dışında hiç kimse için özel bir sürpriz olmadı.
Charles VI
Fransa’nın kasası, tutumlu Charles V tarafından patlamak üzere doldurulduktan sonra, son kralın mali mirası, oğlu Charles VI azınlıktayken ülkeyi kontrol eden vekiller tarafından israf edildi. Charles naipliğin sona erdiğini ilan ettiğinde, ülke dizlerinin üzerindeydi, yüksek vergiler yeniden getirildi ve havada sivil huzursuzluk vardı. Charles krallığında düzeni yeniden sağlamayı ve babasının ülkenin mali durumunu yeniden rayına oturtmak için güvendiği dikkatli danışmanları eski haline getirmeyi başardı. Bunun için halkı ona ‘Sevgili Charles’ derdi. Çok uzak çok iyi.
Ne yazık ki, bu olaylardan kısa bir süre sonra Charles deliye döndü. Yirmili yaşlarının ortalarında akıl hastalığına yakalanan Charles, giderek daha düzensiz ve öngörülemez hale geldi. Bazen ne adını ne de kral olduğunu hatırlamıyordu; diğer zamanlarda komaya girer, çırılçıplak sarayını kovalar ya da aylarca yıkanmaz, giyinmezdi.
En ünlüsü, camdan yapıldığına inanıyordu ve özel olarak güçlendirilmiş giysiler giyerek paramparça olmamak için büyük çaba sarf etti. Saltanatının sonunda ‘Deli Charles’ olarak biliniyordu. Hastalığından asla kurtulamadı ve 21 Ekim 1422’de 53 yaşında öldü.
Henry VI
Efsanevi Henry V, yaşamak için cehennem gibi bir figürdü. Ne yazık ki, oğlu hedefin çok gerisinde kaldı. Her şeyi yenen savaşçı babasının aksine, Henry VI, krallığı etkili bir şekilde yönetmek için gerekenlere sahip olmayan, utangaç, emekli, derinden dindar bir adamdı. Sonuç olarak, İngiltere kanlı bir iç savaşa girdi. Henry ilk zihinsel çöküşünü 1453’te yaşadı ve bundan sonraki yaşamı sürekli çatışma ve çekişmelerle geçti. 1456’da duyularını geri kazanmayı başardı, ancak kısa süre sonra tekrar remisyona girdi ve hayatının geri kalanında bu şekilde kaldı – Güllerin Savaşları’nda York ve Lancaster hanedanları arasındaki savaşta geri zekalı bir piyon.
Çok daha popüler olan Yorklu Edward tarafından tahttan indirilen Henry ve destekçileri, 1461’de İskoçya’ya kaçtı ve Edward’ın eski müttefiki, kötü şöhretli ‘Warwick the Kingmaker’la arasının açılmasının ardından tahtına kısa bir süre geri dönene kadar on yıl sürgünde kaldı. ‘. Edward kısa bir süre sonra tacını geri aldı ve bu aşamada dağınık, akılsız bir yaratık olan Henry hapsedildi ve bazılarına göre 1471’de öldürüldü.
Kastilyalı Joanna
Kastilya Kraliçesi I. Isabel ile Aragon Kralı II. Ferdinand’ın kızı olan Kastilya Kralı Joanna, annesi 1504’te öldüğünde Kastilya krallığını yönetmeliydi. Ne yazık ki, kocası Burgonyalı Philip ve babasının başka fikirleri vardı.
Isabella’nın ölümünün ardından, hem Philip hem de Ferdinand tahtına göz diktiler ve Joanna’nın ‘zaaflarını ve acılarını’ öne sürerek yönetmeye uygun olmadığını ilan ederek iddiasını reddetmek için komplo kurdular. Philip’in 1506’da ölümünün ardından, Kastilya’yı yönetme konusunda yasal bir hakkı olmayan babası, kızını kilit altında tutmaya devam etti ve önümüzdeki on yıl boyunca naip olarak hüküm sürerken onun deli olduğu hikayesini sürdürdü. Ferdinand 1516’da öldüğünde, Joanna ve genç oğlu Charles ortak yöneticiler ilan edildi.
Ne yazık ki, Charles da tahtı tamamen kendisine saklamak istedi ve annesini hayatının geri kalanında yine deli olduğu gerekçesiyle Tordesillas, Kastilya’daki Kraliyet Sarayı’na kilitledi. Hapishanesinin çoğunda muhtemelen hiçbir akıl hastalığından muzdarip olmayan Joanna, sonunda yıllarca hapis cezasına ve gaz ışığına yenik düştü ve paranoya ve depresyona girdi, sonunda yemek yiyemeyecek, uyuyamayacak, giyinemeyecek veya giyinemeyecek kadar hasta oldu. . 12 Nisan 1555’te 75 yaşında hala ailesinin esiri olarak öldü.
Eric XIV
İsveç Kralı Eric XIV, aklını kaybetmeden önce üç yıl tahtta kalmayı başardı. 1560 yılında saltanatının başlangıcından itibaren, Eric ülkenin soylularıyla, özellikle de üvey kardeşi John ile huysuz bir ilişkiye sahipti. Üç yıl boyunca soylularını yanlış şekilde ovuşturduktan sonra Eric, her zamankinden daha şiddetli ve paranoyak hale gelen tam bir deliliğe dönüştü. Stures adlı önde gelen soylu bir ailenin kendisine karşı komplo kurduğuna ikna oldu ve 1567’de ailenin birkaç üyesini hapse attı. Ancak, kısa sürede hapsetmenin yeterli olmadığı sonucuna vardı ve bunun yerine onları öldürmeye karar verdi.
Ailenin reisi, tanınmış bir devlet adamı olan Svante Stensson Sture, Eric’in emriyle hapishane gardiyanları tarafından ve Eric tarafından vahşice bıçaklanarak öldürülen oğlu Nils de dahil olmak üzere ailesinin dört üyesi tarafından öldürüldü. Bu, İsveç soyluları ile 1569’da kardeşi John tarafından tahttan indirilen ve hapsedilen Eric arasında açık bir çatışmaya yol açtı. Eski kral, 1577’de sefaletinden kurtulmadan önce yedi yıl hapis yattı. 20. yüzyıl ve adli bilimciler, Eric’in ölümcül dozda arsenikten öldüğünü belirlediler. Efsaneye göre son yemeği zehirli bir kase bezelye çorbasıydı.
George III
George, 1788’de ilk uzun süreli akıl hastalığına yakalandığında, 28 yıldır tahtta oturuyordu. Saatlerce gevezelik eden ve ağzından köpüren kralın hastalığı, bir yasa tasarısı çekilecek kadar ciddi kabul edildi. oğlu George IV’ün naip olması için Parlamento’ya girdi. Tasarı kabul edilmeden önce, George aklını başına topladı ve sonraki on bir yıl boyunca kral için her şey yolunda gitti. Sonra, 1810’da, akıl hastalığı kükreyerek geri geldi ve bu sefer burada kalacaktı.
Katarakt nedeniyle zaten kör olan George hızla kötüleşti. Saatlerce gevezelik eder, yürüme yeteneğini kaybeder ve sonunda bunamaya yenik düşerdi. Hayatının sonlarına doğru, sevgili karısı Charlotte’un 1818’de ölümü gibi hiçbir şeyi anlamaktan acizdi ve 1820’de zatürreden ölene kadar Windsor Şatosu’nda aldatılmış, uzun saçlı bir münzevi olarak yaşadı. Son dokuz yıldır. Hayatının yıllarında oğlu George, onun yerine naip olarak hüküm sürdü.
Ranavalona I
Saltanatı sırasında, Madagaskar Kraliçesi I. Ranavalona, ada ulusunu ziyaretçileri hayrete düşüren bir zalimlikle yöneten korkunç bir tiran olarak görülüyordu. Ünlü olarak, halkını ‘çile ile imtihan’ denen bir şeye tabi tuttu. Bu, yerli tangena çalısından alınan bir zehirle birlikte üç parça tavuk derisinin zorla yutulmasını içeriyordu. Her üç deri parçası da kustuysa, kişi masum ilan edildi. Değillerse, kişi suçlu ilan edildi ve ölüme mahkum edildi (ya da yine de zehirden korkunç bir şekilde öldü). Duruşma, Ranavalona’nın Hıristiyanlara karşı zulmü sırasında, Hıristiyanları saray duvarlarından baş aşağı kayalık bir taş ocağında asmak ve sonra başlarını parçalamak için iplerini kesmek gibi acımasız ve olağandışı cezalarla birlikte yaygın olarak kullanıldı.
Ranavalona’nın çetin köle işçiliğine, yargısız infazlara, dini zulüm ve savaşa düşkünlüğünün yanı sıra çile yoluyla yargılamanın kullanılması, kraliçenin ülkesinin nüfusunu 1833’te 5 milyondan 1839’da 2,5 milyona düşürmeyi başardığı anlamına geliyordu. 1861’deki ölümünün ardından on yıllar boyunca, çılgın bir tiran olarak resmedildi, ancak bazıları son elli yılda itibarını kurtarmaya çalıştı ve eylemlerinin sadece ülkesini bir arada ve bağımsız tutmaya çalışan bir hükümdarın eylemleri olduğunu savundu. krallığını imparatorluklarına eklemek isteyen aç sömürgeci güçlerle dolu bir dünya.
Caligula
Hiç kimse, hangi zihinsel hastalığın Caligula’nın efsanenin çılgın hükümdarı olmasına neden olduğunu tam olarak bilmiyor, ama her ne ise, onun üzerinde gerçekten bir numara yaptı. Saltanatına sadece aylar kala, herkesin onayladığı yakışıklı bir genç adamdan, görünüşe göre bir düğme hareketiyle dengesiz bir zorbaya dönüştü.
Onu sınıra getiren her neyse, kısa kuralının geri kalanı, ne daha önce ne de o zamandan beri tanık olunmayan bir ölçekte delilik, sadizm ve zalimlikti. Deliliğinin vakaları arasında, seyircilerin tamamını, başkanlık ettiği bir oyuna sıkıldığı için aslanlar tarafından parçalanmak üzere arenaya atması, kendi eğlencesi için bir hevesle insanları öldürtmesi, kız kardeşleriyle yatması ve işe alımları sayılabilir. onları fahişe olarak dışarı çıkardı ve hatta atı Incitatus’u Roma Senatosu’nun konsülü yapmayı planlıyor. 41 Ocak’ta 28 yaşındayken suikaste uğradığında Caligula’nın kendisi dışında hiç kimse için özel bir sürpriz olmadı.
Charles VI
Fransa’nın kasası, tutumlu Charles V tarafından patlamak üzere doldurulduktan sonra, son kralın mali mirası, oğlu Charles VI azınlıktayken ülkeyi kontrol eden vekiller tarafından israf edildi. Charles naipliğin sona erdiğini ilan ettiğinde, ülke dizlerinin üzerindeydi, yüksek vergiler yeniden getirildi ve havada sivil huzursuzluk vardı. Charles krallığında düzeni yeniden sağlamayı ve babasının ülkenin mali durumunu yeniden rayına oturtmak için güvendiği dikkatli danışmanları eski haline getirmeyi başardı. Bunun için halkı ona ‘Sevgili Charles’ derdi. Çok uzak çok iyi.
Ne yazık ki, bu olaylardan kısa bir süre sonra Charles deliye döndü. Yirmili yaşlarının ortalarında akıl hastalığına yakalanan Charles, giderek daha düzensiz ve öngörülemez hale geldi. Bazen ne adını ne de kral olduğunu hatırlamıyordu; diğer zamanlarda komaya girer, çırılçıplak sarayını kovalar ya da aylarca yıkanmaz, giyinmezdi.
En ünlüsü, camdan yapıldığına inanıyordu ve özel olarak güçlendirilmiş giysiler giyerek paramparça olmamak için büyük çaba sarf etti. Saltanatının sonunda ‘Deli Charles’ olarak biliniyordu. Hastalığından asla kurtulamadı ve 21 Ekim 1422’de 53 yaşında öldü.
Henry VI
Efsanevi Henry V, yaşamak için cehennem gibi bir figürdü. Ne yazık ki, oğlu hedefin çok gerisinde kaldı. Her şeyi yenen savaşçı babasının aksine, Henry VI, krallığı etkili bir şekilde yönetmek için gerekenlere sahip olmayan, utangaç, emekli, derinden dindar bir adamdı. Sonuç olarak, İngiltere kanlı bir iç savaşa girdi. Henry ilk zihinsel çöküşünü 1453’te yaşadı ve bundan sonraki yaşamı sürekli çatışma ve çekişmelerle geçti. 1456’da duyularını geri kazanmayı başardı, ancak kısa süre sonra tekrar remisyona girdi ve hayatının geri kalanında bu şekilde kaldı – Güllerin Savaşları’nda York ve Lancaster hanedanları arasındaki savaşta geri zekalı bir piyon.
Çok daha popüler olan Yorklu Edward tarafından tahttan indirilen Henry ve destekçileri, 1461’de İskoçya’ya kaçtı ve Edward’ın eski müttefiki, kötü şöhretli ‘Warwick the Kingmaker’la arasının açılmasının ardından tahtına kısa bir süre geri dönene kadar on yıl sürgünde kaldı. ‘. Edward kısa bir süre sonra tacını geri aldı ve bu aşamada dağınık, akılsız bir yaratık olan Henry hapsedildi ve bazılarına göre 1471’de öldürüldü.
Kastilyalı Joanna
Kastilya Kraliçesi I. Isabel ile Aragon Kralı II. Ferdinand’ın kızı olan Kastilya Kralı Joanna, annesi 1504’te öldüğünde Kastilya krallığını yönetmeliydi. Ne yazık ki, kocası Burgonyalı Philip ve babasının başka fikirleri vardı.
Isabella’nın ölümünün ardından, hem Philip hem de Ferdinand tahtına göz diktiler ve Joanna’nın ‘zaaflarını ve acılarını’ öne sürerek yönetmeye uygun olmadığını ilan ederek iddiasını reddetmek için komplo kurdular. Philip’in 1506’da ölümünün ardından, Kastilya’yı yönetme konusunda yasal bir hakkı olmayan babası, kızını kilit altında tutmaya devam etti ve önümüzdeki on yıl boyunca naip olarak hüküm sürerken onun deli olduğu hikayesini sürdürdü. Ferdinand 1516’da öldüğünde, Joanna ve genç oğlu Charles ortak yöneticiler ilan edildi.
Ne yazık ki, Charles da tahtı tamamen kendisine saklamak istedi ve annesini hayatının geri kalanında yine deli olduğu gerekçesiyle Tordesillas, Kastilya’daki Kraliyet Sarayı’na kilitledi. Hapishanesinin çoğunda muhtemelen hiçbir akıl hastalığından muzdarip olmayan Joanna, sonunda yıllarca hapis cezasına ve gaz ışığına yenik düştü ve paranoya ve depresyona girdi, sonunda yemek yiyemeyecek, uyuyamayacak, giyinemeyecek veya giyinemeyecek kadar hasta oldu. . 12 Nisan 1555’te 75 yaşında hala ailesinin esiri olarak öldü.
Eric XIV
İsveç Kralı Eric XIV, aklını kaybetmeden önce üç yıl tahtta kalmayı başardı. 1560 yılında saltanatının başlangıcından itibaren, Eric ülkenin soylularıyla, özellikle de üvey kardeşi John ile huysuz bir ilişkiye sahipti. Üç yıl boyunca soylularını yanlış şekilde ovuşturduktan sonra Eric, her zamankinden daha şiddetli ve paranoyak hale gelen tam bir deliliğe dönüştü. Stures adlı önde gelen soylu bir ailenin kendisine karşı komplo kurduğuna ikna oldu ve 1567’de ailenin birkaç üyesini hapse attı. Ancak, kısa sürede hapsetmenin yeterli olmadığı sonucuna vardı ve bunun yerine onları öldürmeye karar verdi.
Ailenin reisi, tanınmış bir devlet adamı olan Svante Stensson Sture, Eric’in emriyle hapishane gardiyanları tarafından ve Eric tarafından vahşice bıçaklanarak öldürülen oğlu Nils de dahil olmak üzere ailesinin dört üyesi tarafından öldürüldü. Bu, İsveç soyluları ile 1569’da kardeşi John tarafından tahttan indirilen ve hapsedilen Eric arasında açık bir çatışmaya yol açtı. Eski kral, 1577’de sefaletinden kurtulmadan önce yedi yıl hapis yattı. 20. yüzyıl ve adli bilimciler, Eric’in ölümcül dozda arsenikten öldüğünü belirlediler. Efsaneye göre son yemeği zehirli bir kase bezelye çorbasıydı.
George III
George, 1788’de ilk uzun süreli akıl hastalığına yakalandığında, 28 yıldır tahtta oturuyordu. Saatlerce gevezelik eden ve ağzından köpüren kralın hastalığı, bir yasa tasarısı çekilecek kadar ciddi kabul edildi. oğlu George IV’ün naip olması için Parlamento’ya girdi. Tasarı kabul edilmeden önce, George aklını başına topladı ve sonraki on bir yıl boyunca kral için her şey yolunda gitti. Sonra, 1810’da, akıl hastalığı kükreyerek geri geldi ve bu sefer burada kalacaktı.
Katarakt nedeniyle zaten kör olan George hızla kötüleşti. Saatlerce gevezelik eder, yürüme yeteneğini kaybeder ve sonunda bunamaya yenik düşerdi. Hayatının sonlarına doğru, sevgili karısı Charlotte’un 1818’de ölümü gibi hiçbir şeyi anlamaktan acizdi ve 1820’de zatürreden ölene kadar Windsor Şatosu’nda aldatılmış, uzun saçlı bir münzevi olarak yaşadı. Son dokuz yıldır. Hayatının yıllarında oğlu George, onun yerine naip olarak hüküm sürdü.
Ranavalona I
Saltanatı sırasında, Madagaskar Kraliçesi I. Ranavalona, ada ulusunu ziyaretçileri hayrete düşüren bir zalimlikle yöneten korkunç bir tiran olarak görülüyordu. Ünlü olarak, halkını ‘çile ile imtihan’ denen bir şeye tabi tuttu. Bu, yerli tangena çalısından alınan bir zehirle birlikte üç parça tavuk derisinin zorla yutulmasını içeriyordu. Her üç deri parçası da kustuysa, kişi masum ilan edildi. Değillerse, kişi suçlu ilan edildi ve ölüme mahkum edildi (ya da yine de zehirden korkunç bir şekilde öldü). Duruşma, Ranavalona’nın Hıristiyanlara karşı zulmü sırasında, Hıristiyanları saray duvarlarından baş aşağı kayalık bir taş ocağında asmak ve sonra başlarını parçalamak için iplerini kesmek gibi acımasız ve olağandışı cezalarla birlikte yaygın olarak kullanıldı.
Ranavalona’nın çetin köle işçiliğine, yargısız infazlara, dini zulüm ve savaşa düşkünlüğünün yanı sıra çile yoluyla yargılamanın kullanılması, kraliçenin ülkesinin nüfusunu 1833’te 5 milyondan 1839’da 2,5 milyona düşürmeyi başardığı anlamına geliyordu. 1861’deki ölümünün ardından on yıllar boyunca, çılgın bir tiran olarak resmedildi, ancak bazıları son elli yılda itibarını kurtarmaya çalıştı ve eylemlerinin sadece ülkesini bir arada ve bağımsız tutmaya çalışan bir hükümdarın eylemleri olduğunu savundu. krallığını imparatorluklarına eklemek isteyen aç sömürgeci güçlerle dolu bir dünya.
