Gölgesi sularda nilüfer yaprağı
Gün aşırı maviyle sevişen
Ay yüzlü çocuklar vardı
Çocuklar ki kaderleri çölde bir küçük Yusuf
Kederli yüreklerinde Züleyha’yı taşırlardı
Kervanlar geçerdi düşlerinin alacasından
Dünler gözlerinde güneş olup ışıldardı
Asiydiler
Tenlerine sığmazdı ruhları
Kör kuyulardan küflü demirler arındıran
Zindan karası sevdalara taşardı
O sevdalar ki Nuh’un nefesinde tufan
Yakup’un gözlerinde dinmeyen pınardı
Sabahsız geceler gibi ağlardı yalnızlık
Göğüslerinde yâr durakları
Aşka teğet geçen masallar kadar yas ve ölüm
Ve İstanbul en fazla Kız Kulesi kadardı
O çocuklar ne çok göçebeydiler
Ne çok gurbet
Ne çok susku
Dinledikçe kaybolurduk türkülerinde
Söylemek isterdik dilimiz kanardı
Boğulurdu şehirler
Caddeleri buz tutmuş cehennem
Mezar taşlarında adımız yankılanırdı
Biz ki ölüm telaşı yolculuklarda
Tanıdık aşkın çıplak halini
Yas bürülü bir gökkuşağının
Saçlarında ıslandık
Bir kadındı
Annem kokuyordu
Temmuz ve gece
Yok(sul)luğumuza yağmur yağıyordu
Severdik yağmurları bize benzerlerdi
Onlar toprağa sürgünlüğünde örselenirdi
Biz yoldan geçen bir eskicinin heybesinde
Yitirdiğimiz geçmişimizi bulup
Sonrasızlığın tutanaklarında suretimizi çizerdik
Hiç utanmadık çarmıhtaki çıplaklığımızdan
Köylü yoksulluğumuzdan hiç gocunmadık
Olmayan sevgililerimizin hayâlî gözlerinde
Zümrüt yeşiline değil
En çok çimen yeşiline sevdalıydık
Adımız anlamsızlığa kayıtlı
Şimalimizde eylül tüten mevsimler
Ve doğulu yanlarımızda
İçtiğimiz tütün kadar kaçak öpmelerimiz kalırdı
Hayatın bir yerinde gülmek isterdik
Dudaklarımız kana bulanırdı
Kırmızıları giyinirken bir yanımız
Yıkık bir kent kadar harabe zamanlarda
Ömrümüzü karalayan kalemler öyle kolay aklanmazdı
Mayası acıydı yaşadığımız hayatın
Gecelerin şafak renginde dem tutardı yüreğimizde
Biz ki taşralı şiirlerin köy kokusundan sürgün
Kentli yangınların kor aleviyle
Tüm zamanları oyunlarında tüketmiş
Ölümcül bir şiir kırıklığında
Ağız dolusu gülemeyen çocuklardık
Geçmiş gelecek ve şimdinin adına
Darağacı oyuklarında boynumuza geçirilmiş
Tövbe bilmez intiharlar kadar
Sonu hüsran başlangıçlardan mütevellit
Yâd ellerde yaban kalışlar misâli
Kendini bilmez bir seslenişti kimsesizliğimiz
Kimse bizi duymazdı
Say ki kör hücreler karanlığında mahkûmdu ellerimiz
Ve gömleği avlulardaki voltalardı deliliğimizin
Hatrı kalmasın diye boynumuzdaki ipin
Celladımızdan helallik isterdik
Bilirdik duvara kazınan hüznün hilkatini
Her asılıştan sonra şiirlerimiz yanardı
Her temmuzda uslanmaz acılar yaramızı deşerdi
Susardık ağlar gibi
-Görüldü- nişanıyla okunan sevgili mektuplarında
Çığ olup akardı söyleyemediğimiz sevdalar
Düşlerimizin hayra yorulmazlığında
İçinden geçtiğimiz gece gözlü türküler
Tersine yol tutmuş ırmaklarda yankılanırdı
Çocuklar vardı
Kayboldukları yerden özgürlüğe koşan
Kuşların göç mevsimi
Yağmur ve hüzün
Sonbahar yüreğimizde kışlar
Düşlerimiz çamura bulanırdı
Çocuklar yağmurdu
Hüzünler çamur
Yalnızdık
Annem ağlardı
Islanırdık
Ve hayat bir mezar taşı
Annem ağlarken anladık
Son düzenleme:
